Volle twee jaar is er aan deze plaat gewerkt…en dan duurt het nog eens bijna een jaar voor er Europese distributie komt… Je moet het als artiest al die tijd maar zien uit te zingen, maar het lijkt de jonge Helen Rose best te lukken. Voor zover ik het begrepen heb, huist de zangeres in New York, maar dat is haar, qua muziekkeuze niet meteen na te geven: de genres die zij bedrijft, doen veeleer aan de zuidelijke Verenigde Staten denken, zeg maar Louisiana en Texas.

Ze ging voor deze debuut-CD uitgebreid in zee met de vroegere Lone Justice bassist Marvin Etzioni, die de producersstoel bezette en die aan zo goed als alle nummers mee schreef en flink wat instrumentale inbreng had. De twee nummers waar hij geen hand in had zijn”The Mountain” van Steve Earle en “John Coltrane on the Juke Box”, dat van de hand is van zijn maatje Don Heffington, die hij ook al kent van in zijn Lone Justice-tijd. Dat nummer is dan weer gebaseerd op “John Coltrane Stereo Blues” van Dream Syndicate en krijgt hier een heel swampy benadering, die de fraaie, wendbare stem van Helen centraal plaatst, wat meteen de signatuurklank van de plaat illustreert en tevens voldoende ruimte laat voor dat andere instrument van Helen, de saxofoon.

Opener “Love and Whiskey” is van de hand van Etzioni en de wat uit het zicht verdwenen Tammy Rogers en het geeft Helen meteen de kans voluit haar bluesy kant te laten zien: stevig rockende begeleiding, waar de sax naar hartenlust zijn ding kan doen en de stemmen (ook Jonah Tolchin en Eric Heywood zijn van de partij) een knappe binnenkomer neerzetten, die meteen je volle aandacht opeisen. Met “Flatlands of North Dakota” toont Helen een ander aspect van haar persoonlijkheid: deze song is het kleine broertje van Bobbie Gentry’s “Ode to Billie Joe”. Zelfde ritme, vergelijkbare frasering en timbre en haast identieke sfeer.

De klassieker “When the Levee Breaks” krijgt dan weer een Bonnie Raitt-jasje aangemeten, terwijl Helen in “Mississippi Moon” heel verleidelijk smeekt om aandacht, ook via haar saxpartij in dat nummer. Bij “A Dangerous Tender Man” speelt Etzioni eigenlijk de hoofdrol, al kan Helen hier haar meer soulgerichte kant etaleren. De erg bluesy titelsong roept herinneringen op aan Janis Joplin, “Glory Be” heeft een heerlijke blazerspartij en een gospel-meets-Creedence aanpak, terwijl “The Mountain” uitblinkt in soberheid, met slechts piano als begeleiding, maar wel een bijzonder doorleefde zangpartij van Helen.

Afsluiter “Love on Arrival” is ook al weinig aangekleed, slechts gitaar en stem, met helemaal aan het einde een smachtend lijntje sax er achteraan geplakt, maar dit is wel zo’n song, die je bij je nekvel grijpt en die maakt dat je, minuten nadat de plaat uitgespeeld is, nog alleen maar een beetje stil kan zitten wezen. Is dit nu een meesterlijk debuut? Zover zou ik niet durven gaan: daarvoor is de hand van Etzioni nog te nadrukkelijk aanwezig en is de inbreng van Helen als songwriter nog te beperkt. Wat het zeker wél is: een bijzonder fraai debuut van een jonge vrouw die, zo vermoed ik, het vak aan het leren is, maar dermate getalenteerd is dat dat meesterwerk er ooit wel moet komen. Een erg welgekomen debuut dus, dat doet uitkijken naar meer!

(Dani Heyvaert)